خانواده مهمترین نهاد اجتماعی و مقدس ترین و پایدارترین بستر تربیت و تندرستی است. نهاد مذکور از آن جهت که زیربنا و ریشه همه نهادهای اجتماعی است، قدرتمندترین کانون اثرگذاری و موثرین مرکز برای ساماندهی یا نابهسامانی اجتماعی است. بدون شک زنان در استحکام خانواده نقش بسیار مهمی دارند. در دنیای صنعتی و مدرن امروز که ارکان خانواده در جهات و جوانب مختلف مورد تهدید واقع شده است، اگر نسبت به سهم و نقشی که تک تک اعضای خانواده به خصوص زنان در حفاظت از ارکان نهاد خانواده دارند، غفلت کنیم، دیری نخواهد پاید که با خانواده هایی از هم گسیخته و به تبع آن با جامعه نابهنجار روبه رو خواهیم بود. با توجه به نقش مهم زنان در ثبات بنیان خانواده، پژوش حاضر به بررسی اثر آموزش و کسب مهارت های زندگی بر تقویت و تحکیم جایگاه زنان در خانواده پرداخته است. پژوهش مذکور در بخش چارچوب نظری خود از نظریه های یادگیری اجتماعی، نظریه نفوذ اجتماعی، نظریه حل مسأله شناختی، نظریه هوش چندبعدی، نظریه خطر و جهندگی و نظریه ساخت گرایی روش شناختی استفاده کرده است. روش پژوهش حاضر، ترکیبی (کمی و کیفی) بود. در قسمت کیفی از تحلیل محتوا (تحلیل محتوای سوال باز پرسشنامه) استفاده شد و در قسمت کمی، روش پژوهش، پیمایش بوده است. جامعه آماری پژوهش حاضر افراد ۱۵ – ۶۵ سالی بودند که در استان لرستان زندگی می کردند. در این پژوهش نقش آموزش و کسب هفت مهارت زندگی (مهارت خودآگاهی، مهارت ارتباطی، مهارت حل مسئله(مهارت تصیم گیری)، مدیریت هیجان ها و احساسات، مهارت ابراز وجود، مهارت خود مراقبتی، مهارت انتقاد سازنده) با تقویت و تحکیم جایگاه زنان در خانواده رابطه داشتند؛ بدین معنا که هر چه میزان هر یک از این مهارت ها افزایش یابند، جایگاه زنان در خانواده تقویت می شود.
واژگان کلیدی: جایگاه زنان، مهارت خودآگاهی، مهارت ارتباطی، مهارت حل مسأله، مهارت مدیریت هیجان و احساسات، مهارت ابراز وجود، مهارت خودمراقبتی،مهارت انتقاد سازنده و استان لرستان.
مجری طرح: زینب مرادی نژاد
همکاران: سامان یوسفوند، سارا یوسفی خواه، مهشید طالبی، سمیه مرادی نژاد
ناظر طرح: عزت اله قدم پور
سال: ۱۳۹۶